του Στέφανου Μίλεση
Τον Ιούλιο του 1927 μια μικρή ομάδα επιφανών Ζακυνθίων που είχαν εγκατασταθεί στον Πειραιά, υπό την έμπνευση και καθοδήγηση του Γεωργίου Πατρινού ίδρυσε σύλλογο με την επωνυμία «Σύλλογος των Εν Πειραιεί Ζακυνθίων ‘Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ».
Τον Οκτώβριο του 1972 καθώς η λειτουργία του συλλόγου είχε ατονήσει, ο Γεώργιος Πατρινός πρωτοστάτησε στην αναδιοργάνωσή του και επέτυχε ως δικηγόρος, την αναθεώρηση του Συλλόγου ο οποίος έκτοτε λειτούργησε υπό την προεδρία του. Αναγνωρίστηκε από το Πρωτοδικείο Πειραιώς (ΑΜ 1452/73) και με εναρκτήρια ημερομηνία την 30η Μαΐου 1973 προχώρησε στην πραγματοποίηση εκδηλώσεων. Μέλη του μπορούσαν να γίνουν οι εγκατεστημένοι στον Πειραιά Ζακύνθιοι αλλά και φίλοι της Ζακύνθου. Σκοπός του Συλλόγου ήταν η ηθική υποστήριξη των Ζακυνθίων του Πειραιά και η προσφορά έργου προς το νησί. Η περίοδος θητείας του διοικητικού συμβουλίου διαρκούσε 3 έτη.
Έκτοτε υπό τη συνεχή προεδρία του ο σύλλογος κατάφερε να αυξήσει τα μέλη του και την παρουσία του, μέσω εκδηλώσεων, στην πόλη του Πειραιά. Ο Γεώργιος Πατρινός παρέμεινε στην προεδρία του συλλόγου για περισσότερα από 40 χρόνια. Στις 19 Δεκεμβρίου 1984 τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου ύστερα από πρόταση των Ιωάννη Στραβόλεμου γενικού γραμματέα, Ελισάβετ Οικονομίδου συμβούλου και Άννα Βιττοροπούλου συμβούλου, βράβευσαν τον Γεώργιο Πατρινό για το συνολικό του έργο.
Ο «Σύλλογος των Εν Πειραιεί Ζακυνθίων ‘Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ’» είχε δηλώσει ως προσωρινή έδρα του την οδό Καραΐσκου 114, στα γραφεία που διατηρούσε δηλαδή ο δικηγόρος Γεώργιος Πατρινός (έναντι του Πειραϊκού Συνδέσμου). Μια ετήσια δράση με την οποία συνέδεσε την λειτουργία του ήταν ο εορτασμός στον Πειραιά του πολιούχου της Ζακύνθου, Αγίου Διονυσίου, στις 17 Δεκεμβρίου. Η ίδια ημερομηνία είχε ορισθεί και ως ημέρα εορτής του συλλόγου. Ο εορτασμός του Πολιούχου και προστάτη της Νήσου Ζακύνθου αλλά και της ημέρας του συλλόγου, πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο στον Άγιο Σπυρίδωνα Πειραιώς. Η επιλογή της συγκεκριμένης εκκλησίας είχε να κάνει καθώς σε αυτήν φυλασσόταν από ιδρύσεως του Συλλόγου η Ιερά Εικόνα του Αγίου Διονυσίου. Την παραμονή της εορτής τελείτο επίσημος εσπερινός ενώ ανήμερα θεία λειτουργία και αρτοκλασία.
Σκοπός του Συλλόγου ήταν η σύμπραξη των μελών για την πατριωτική και κοινωφελής ενίσχυση της ιδιαίτερης πατρίδας τους της Ζακύνθου. Επίσης η αμοιβαία ηθική υποστήριξη των παρεπιδημούντων Ζακυνθίων και η υλική συνδρομή τους εάν αυτό ήταν δυνατόν. Το διοικητικό συμβούλιο εκλεγόταν ανά τριετία και αποτελείτο από 9 συνολικά άτομα. Το Δ.Σ. απαρτιζόταν από πρόεδρο, αντιπρόεδρο, γενικό γραμματέα, ταμία και πέντε συμβούλους. Οι τακτικές συνεδριάσεις είχαν οριστεί να γίνονται ανά τρίμηνο ενώ απαρτία επιτυγχάνονταν με την παρουσία τεσσάρων τουλάχιστον μελών. Στο καταστατικό του προέβλεπε τη σύσταση ταμείου περιθάλψεως και αλληλοβοηθείας με έναρξη λειτουργίας του λογαριασμού την 1η Ιανουαρίου 1973. Δωρητής του συλλόγου θεωρείτο όποιος προσέφερε από 5.000 δραχμές και άνω, ευεργέτης από 15 χιλιάδες και άνω και Μέγας ευεργέτης όποιος προσέφερε από 20 χιλιάδες και άνω.
Ο Σύλλογος διέθετε σημαία στην οποία απεικονιζόταν ο πολιούχος της Ζακύνθου Άγιος Διονύσιος, ενώ η σφραγίδα του έφερε την προτομή του Σολομού με πέριξ αυτής τον τίτλο και το έτος ιδρύσεως του συλλόγου. Προέβλεπε τέλος ότι σε περίπτωση διαλύσεως του συλλόγου η τυχόν κατά την εποχή εκείνη υπάρχουσα περιουσία θα περιείρχετο στον Ι.Ν. Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. Βεβαίως δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ούτε για το αν ο ειδικός λογαριασμός αλληλοβοηθείας που προέβλεπε το καταστατικό υπήρξε, ούτε για την περιουσία του συλλόγου.
Γεγονός πάντως είναι πως από το βιβλίο μελών προκύπτει πως το 1987 ήταν εγγεγραμμένοι στο σύλλογο 98 Ζακυνθινής καταγωγής κάτοικοι του Πειραιά και στους ίδιους αριθμούς κινείτο η δυναμικότητα των μελών μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Με τον θάνατο του ιδρυτού του Γεωργίου Πατρινού ο σύλλογος ουσιαστικά διαλύθηκε και η δράση του σταμάτησε. Μόνο ο ετήσιος εορτασμός του Πολιούχου και προστάτη της Νήσου Ζακύνθου αλλά και της ημέρας του συλλόγου, πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο στον Άγιο Σπυρίδωνα Πειραιώς από τα παιδιά του Γεωργίου Πατρινού και την Παρασκευή (Βάνα) Ζώη για κάποια χρόνια μετά το θάνατο του ιδρυτή μέχρι όμως που το έθιμο αυτό σταμάτησε οριστικά.
Διαβάστε επίσης:
Γεώργιος Πατρινός. Η συναρπαστική ζωή του δικηγόρου και θεατρικού συγγραφέα | Pireorama
