του Στέφανου Μίλεση
Ο Πειραιάς ήδη από την προπολεμική εποχή είχε αποκτήσει τη φήμη των δύο διαφορετικών “προσώπων” που εμφάνιζε. Κι αυτό καθώς παρουσίαζε μια εντελώς διαφορετική όψη τον χειμώνα, ενώ τα καλοκαίρια έμοιαζε να αναγεννιέται. Δύο εικόνες, δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί. Οι δρόμοι της πόλης, και κυρίως οι παραλιακές διαδρομές της, ζωντάνευαν γεμάτες δραστηριότητα, σε αντίθεση με την κενότητα που χαρακτήριζε τους ατελείωτους μήνες του χειμώνα.
Ο μέσος Πειραιώτης προπολεμικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα έμενε σπίτι. Το καλοκαίρι όμως γινόταν πραγματική ανάσταση, έξοδος των έγκλειστων της σόμπας και του κάρβουνου, όπως αποκαλούσαν τότε του Πειραιώτες του Χειμώνα. Οι βόλτες στις παραλιακές διαδρομές γίνονταν καθημερινό συνήθειο. Ορχήστρες, βαριετέ, κινηματογράφοι, θεατράκια, κόσμος, ζωή, κίνηση έδιναν στον Πειραιά μια όψη τελείως αντίθετη από εκείνη που παρουσίαζε.
Σήμερα φυσικά τα πράγματα έχουν τελείως αλλάξει. Η πόλη με τη θάλασσα ολόγυρα, από την οποία κανείς δεν είχε λόγο να φύγει στο παρελθόν, κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, σήμερα ερημώνει και παρουσιάζει μια εικόνα που θυμίζει “εποχές πανδημίας”.
Περπάτησα τους δρόμους του Πειραιά κατά τις 11 η ώρα το πρωί, στα μέσα του Αυγούστου, αναμένοντας κάποια μικρή έστω κίνηση. Ωστόσο η εικόνα που παρουσίαζαν οι δρόμοι και οι Πλατείες του Πειραιά, απαθανατίζεται στις παρακάτω φωτογραφίες.
Σε αυτόν τον Πειραιά μοναδικές εικόνες κίνησης και ζωής εμφανίζουν οι γραφικοί όρμοι της Πειραϊκής Ακτής όπου καταφεύγουν εδώ και χρόνια συγκεκριμένοι Πειραιώτες (που τις περισσότερες φορές γνωρίζονται μεταξύ τους) δίνοντας παρουσία καθημερινά είτε πρόκειται για Ιούνιο είτε για Δεκαπενταύγουστο.
