του Στέφανου Μίλεση
Αφού πρώτα για χρόνια παραδόθηκε στην πυρά της λήθης, ακολούθησε και η πραγματική πυρά της καταστροφής. Στους πόθους ενός λαού για το μέλλον του συγκεντρώνονται όλες οι αναμνήσεις του παρελθόντος. Εάν αφαιρέσουμε τα χνάρια του χθες, διαγράφουμε τις αναμνήσεις του σήμερα, σβήνουμε ουσιαστικά το αύριο.
Οι κοινωνίες πρέπει να σέβονται το παρελθόν όπως το παραλαμβάνουν και να το προσαρμόζουν στις νέες συνθήκες του υλικού πολιτισμού τους. Αν αυτό το κτίριο βρισκόταν σε άλλη χώρα θα ήταν ακόμα λειτουργικό, θα απολάμβανε την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων, πολλοί θα στέκονταν να το θαυμάσουν, να το φωτογραφίσουν, να περιηγηθούν στην δαιδαλώδη ιστορία του. Τότε που το λιμάνι γέμιζε από τους καπνούς των ατμοκίνητων πλοίων, που ο αέρας μύριζε κάρβουνο, που ο σιδηρόδρομος που περνούσε στο πλάι του δεν ήταν ακόμα ηλεκτρικός.
Δεκαοκτώ καμάρες στη σειρά, δεκαοκτώ παράλληλοι κόσμοι. ΕΡΜΗΣ, το αγνότερο αρωματικό σαπούνι, αποθήκη ψιλικών, κλωστές, υφάσματα, εργαλεία, άλευρα και πλαστικά, ζυγαριές, σακιά με φακές και φασόλια, έμποροι που στήριξαν τη ζωή τους σε κάθε μια από τις καμάρες αυτού του κτιρίου.
Στεκόμουν πολλές φορές να το φωτογραφίσω και να αφουγκραστώ το παρελθόν του. Κάρφωνα τη ματιά μου στα περίτεχνα κάγκελα των φεγγιτών του, στο σκουριασμένο στέγαστρο, στους κίονες και στις μισοσβησμένες επιγραφές του στο γείσο με τα ακροκέραμά του. Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει πως τα σπίτια μοιάζουν με τους ανθρώπους που τα κατοικούν. Δεν μου κάνει εντύπωση γιατί τα σπίτια μας σήμερα είναι έτσι φτιαγμένα…
Ο δεύτερος όροφος στέγαζε κάποτε ισάριθμα λογιστήρια των καταστημάτων του ισογείου. Μια ολάκερη αγορά μέσα στην αγορά της πόλης. Η μοίρα ήθελε το κτίριο να μείνει ακέραιο από τον μεγάλο συμμαχικό βομβαρδισμό της 11ης Ιανουαρίου που ισοπέδωσε την μικρή οδό Αλιπέδου ακριβώς πίσω του. Ίσως για να μας διδάξει πως οι άνθρωποι δεν καταστρέφουν μονάχα με βόμβες σε πολεμική περίοδο αλλά και με φωτιά στην περίοδο της ειρήνης.
Αυτό όπως και πολλά άλλα οικήματα του παρελθόντος που χάνονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι τα σεντούκια των αναμνήσεών μας. Δεν χάθηκε απλά ένα ακόμα κτίριο, χάθηκε ένα μέρος της ιστορίας της πόλης μας.
Πληροφοριακά και μόνο αναφέρω πως η οδός Κέκροπος όπως και Λουδοβίκου (νυν Κασιμάτη) συμπεριλαμβάνονται στους δρόμους εκείνους που έλαβαν όνομα στις 21 Δεκεμβρίου 1851 δηλαδή κατά την πρώτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου που με την υπ΄ αριθ. 446 απόφασή του είχε προχωρήσει σε ονοματοθεσία πολλών δρόμων της πόλης. Τα πρακτικά εποχής αναφέρουν για την Κέκροπος και την παρουσία μια οικίας στην οποία έμενε ο Ιωσήφ ο Βαυαρός.
