του Στέφανου Μίλεση
Το ζαχαροπλαστείο ΑΚΡΟΠΟΛ συνέδεσε την ιστορία του με την εξέλιξη του μεταπολεμικού Πειραιά.
Ιδρύθηκε από τον Πέτρο Παλαιοκρασσά με τον Νικηφόρο Χαραγκιώνη να εργάζεται στην επιχείρηση. Εκεί γνώρισε κόρη του Παλαιοκρασσά και ανέλαβε την ανάπτυξη του. Το ζαχαροπλαστείο του όμως γνώρισε πραγματική άνθηση όταν εγκαταστάθηκε το 1944 στο ισόγειο του Μεγάρου Σωτηρίου Κατσίμη όπου λειτούργησε με την επωνυμία ΑΚΡΟΠΟΛ. Το ζαχαροπλαστείο του όμως γνώρισε πραγματική άνθηση όταν εγκαταστάθηκε το 1944 στο ισόγειο του Μεγάρου Σωτηρίου Κατσίνη όπου λειτούργησε με την επωνυμία ΑΚΡΟΠΟΛ.
Σταδιακά επεκτάθηκε και στους παράπλευρους χώρους καταλαμβάνοντας καταστήματα που ανήκαν σε έξι διαφορετικούς ιδιοκτήτες, έκτασης 1030 τ.μ., που απασχολούσε προσωπικό 120 ατόμων! Εκείνη την εποχή η οδός Καραΐσκου που διερχόταν μπροστά από το ΑΚΡΟΠΟΛ ήταν δρόμος ενώ για μια περίοδο χρησιμοποιήθηκε και ως “τέρμα” των πρώτων MINI BUS που χρησιμοποιήθηκαν στον Πειραιά την δεκαετία του 1970.
Στην Πλατεία έναντι του ζαχαροπλαστείου είχαν αναπτύσσονταν τα καλοκαίρια δεκάδες τραπεζοκαθίσματα.
Ο Νικηφόρος Χαραγκιώνης επεκτάθηκε σε πολλές άλλες δραστηριότητες όπως αντιπροσωπείες οχημάτων, χωματουργικά και δομικά μηχανήματα, εξοπλισμούς επιχειρήσεων και κύρια στην αγορά ακινήτων. Κατά την διάρκεια αυτής της πορείας στις επιχειρήσεις εντάχθηκε και ο γιος του Θεόδωρος Χαραγκιώνης.
Το 1987 οι ιδιοκτήτες των χώρων που λειτουργούσε το ΑΚΡΟΠΟΛ ενώθηκαν απειλώντας με έξωση, με το αιτιολογικό ιδιοχρησίας των καταστημάτων από τους ίδιους. Αποτέλεσε τότε μια ενδιαφέρουσα υπόθεση στον κόσμο των εμπόρων και των επαγγελματιών στο ζήτημα της προστασίας της επαγγελματικής στέγης. Διότι ναι μεν ο νόμος προστάτευε τους ιδιοκτήτες ωστόσο ο ενοικιαστής (Χαραγκιώνης) είχε δημιουργήσει μια επιχείρηση η λειτουργία της οποίας είχε αναβαθμίσει όλη την Πλατεία Κοραή. Πάντως το ΑΚΡΟΠΟΛ έκλεισε το 1988 χωρίς να είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το κλείσιμο συσχετιζόταν με τις επιδιώξεις των ιδιοκτητών. Γεγονός είναι πως το ΑΚΡΟΠΟΛ άφησε για πάντα το στίγμα του ως επωνυμία, στη συνείδηση των κατοίκων της πόλης όπως και τα και τα ομοειδή με αυτό καταστήματα ΔΙΕΘΝΕΣ του Ν. Βουγιάλα, Κ. Κουντουρά της ΣΤΑΝΗΣ, χρόνια αργότερα η ΜΑΡΙΝΑ ΖΕΑΣ του Μιχ. Κοσμίδη, κ.α.
Διαβάστε σχετικά:
Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία της Αγγλοαμερικανικής τράπεζας στον Πειραιά | Pireorama
Το εργοστάσιο Δασκαλάκη και τα δικαστήρια του Πειραιά
