Μέχρι και την δεκαετία του 1960 το λιμάνι του Πειραιά προσπαθούσε να επανέλθει στο επίπεδο λειτουργίας της προπολεμικής εποχής! Παρότι είχαν περάσει δεκαπέντε χρόνια από τον πόλεμο συνεργεία συνέχιζαν να αντικαθιστούν τις κατεστραμμένες από τους Γερμανούς προκυμαίες και να ανασύρουν βυθισμένα πλοία από τον βυθό του.
Η αναδημιουργία του λιμανιού κράτησε χρόνια, όπως και η καταστροφή του αποδείχθηκε μεταπολεμικά πως δεν ήταν απλώς θέμα ημερών!…
Ύστερα από έρευνες που διενεργήθηκαν αποδείχθηκε πως από τον Ιούνιο του 1942 η γερμανική υπηρεσία Μαρίν Μπάου Αμπτ κατέστρωνε σχέδια υπονόμευσης υπό την επίβλεψη του Γερμανού τεχνικού Μέντζελ. Τα γραφεία αυτής της υπηρεσίας όπως και του Μέντζελ βρίσκονταν στην διασταύρωση της Μιαούλη με την Σκουζέ σε ένα μικρό ξενοδοχείο που έφερε την επωνυμία “Μεγάλη Βρετανία”.
Στενός συνεργάτης του Μέντζελ ήταν ο γερμανόφιλος και συνεργάτης προϊστάμενος των Τεχνικών υπηρεσιών του Δήμου Πειραιώς Τάκης Ξανθόπουλος. Από κοινού Μέντζελ και Ξανθόπουλος προσέλαβαν δύο Έλληνες εργολάβους οι οποίοι έφεραν συνεργεία αποτελούμενα συνολικά από 50 εργάτες. Άνοιξαν μικρά φρεάτια βάθους 1,80 μ. Ανοίχθηκαν συνολικά 180 τέτοια φρεάτια σε μήκος 4 περίπου χιλιομέτρων από τη μια άκρη του λιμένα μέχρι την άλλη.
Στη συνέχεια κατασκευάστηκαν ισάριθμες πλάκες μπετόν που κάλυψαν τα φρεάτια αυτά. Ακολούθησε η σύνδεση των φρεατίων με καλώδια και πυροκροτητές τύπου Ζίμενς. Τα πάντα ήταν έτοιμα για την υπονόμευση, αρκούσε μόνο η τοποθέτηση των εκρηκτικών εντός των φρεατίων.
Όταν δόθηκε η μοιραία εντολή στις 16.00 ώρα της 12ης Οκτωβρίου ειδικό συνεργείο τοποθέτησε τα εκρηκτικά στα φρεάτια. Οι πρώτες εκρήξεις άρχισαν στις 21.00 (το βράδυ) της 12ης Οκτωβρίου με την πρώτη έκρηξη να σημειώνεται στον λιμενοβραχίονα Θεμιστοκλέους (Δεξιά δηλαδή εισερχόμενοι στο λιμάνι). Ακολούθησε η ανατίναξη της προβλήτας Βασιλέως Κωνσταντίνου (Τρούμπας), 21 γερανοί και σιλό, οι δύο δεξαμενές με το αντλιοστάσιο, η γερανογέφυρα και όλα τα κρηπιδώματα της παραλίας. Κάποιοι από τους 180 εκρηκτικούς μηχανισμούς δεν λειτούργησαν καθώς Έλληνες πρόλαβαν (ακόμα και με τη ζωή τους) να τραβήξουν και να αποσυνδέσουν τα καλώδια. Όμως οι περισσότεροι μηχανισμοί λειτούργησαν καταστρέφοντας ολοσχερώς το λιμάνι, ενώ οι Γερμανοί ολοκλήρωσαν το καταστροφικό τους έργο βυθίζοντας ότι υπήρχε εντός αυτού, φράζοντας την είσοδό του.
Το ΜΙΑΟΥΛΗΣ της Θηραϊκής Ατμοπλοΐας Νομικού εκτελούσε δρομολόγια από το 1952 μέχρι το 1988! Από τα δρομολόγια που εκτελούσε κατά καιρούς το περισσότερο γνωστό ήταν Αγκώνα, Μπρίντιζι, Κέρκυρα, Πάτρα, Πειραιά, Κω, Ρόδο, επιστροφή από τα ίδια λιμάνια. Μαζί με τα πλοία ΚΑΝΑΡΗΣ και ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ παραδόθηκαν από την Ιταλία ως μέρος της πολεμικής επανόρθωσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεκαετία 1960 ατμόπλοιο συναρμολογημένο με καρφιά. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τα διάφορα μεταλλικά μέρη των πλοίων ενώνονταν με ηλεκτροσυγκόλληση καθώς θεωρήθηκε καλύτερος τρόπος σύνδεσης αντί των καρφιών. Τα πρώτα πλοία που εμφανίστηκαν συναρμολογημένα με ηλεκτροσυγκόλληση ήταν τα LIBERTY. Επειδή μάλιστα στα διάφορα Αμερικανικά και Καναδικά ναυπηγεία με βρίσκονταν εύκολα άνδρες εργάτες ηλεκτροσυγκόλλησης λόγω στρατολόγησης η εργασία ανατέθηκε σε γυναίκες! Ήταν η πρώτη φορά που γυναίκες εισήλθαν με συγκεκριμένη ειδίκευση στο χώρο της βαριάς ναυπηγικής βιομηχανίας. Για πολλά χρόνια μεταπολεμικά τα ναυπηγεία σε όλο τον κόσμο συνέχιζαν ωστόσο να κατασκευάζουν πλοία “καρφωτά”, θεωρώντας τις ηλεκτροσυγκολλήσεις όχι αρκετά ασφαλείς.